36οι Παγκύπριοι Σχολικοί Αγώνες Θεάτρου - «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών», Τομ Σούλμαν

Ένα μεγάλο εγχείρημα, ένα απόλυτα δημιουργικό ταξίδι στο οποίο συνομιλούν πρωτίστως η τέχνη του Θεάτρου με την Ποίηση, έφτασε στην πραγμάτωσή του. Από τη σύλληψη της ιδέας, στην έξαψη της διασκευής της θεατρικής μεταφοράς του βραβευμένου «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών», του Τομ Σούλμαν. Από την επιλογή του θεατρικού χρόνου στα μέσα της δεκαετίας του΄80, που σηματοδοτεί μια περίοδο που συνδυάζει παραδοσιακές αξίες με έντονες κοινωνικές αλλαγές και όπου οι συγκρούσεις μεταξύ γενεών και η αυξημένη ανάγκη των νέων για αυτοέκφραση αντικατοπτρίζονται έντονα στο συγκεκριμένο έργο- μια ανάγκη τόσο σημερινή σε μια εποχή με πολλές απαιτήσεις-, στο συνταίριασμα των ρόλων και το «κτίσιμό» τους μέσα από τις πρόβες, μέχρι την αγωνία της τελικής παράστασης- την οποία οι μαθήτριες και οι μαθητές μας «έντυσαν» με το ηχόχρωμα της ψυχής τους, τη μουσική και την κίνηση- ο χρόνος για εμένα συμπυκνώθηκε σε στιγμές.

Ήταν η στιγμή που δάκρυσα με την εσωτερικότητα και την σταδιακή ενδυνάμωση στην ερμηνεία του δικού μας Τοντ. Η στιγμή που ο καθηγητής Κήτινγκ κατάφερε να εμπνεύσει πέρα από τα όρια της σκηνής. Η στιγμή που ο πατέρας Πέρι εξέφρασε απόλυτα την (κατά)πιεστική νοοτροπία γονέων και κοινωνίας, που συναντάμε και σήμερα. ‘Οταν ο Διευθυντής Νόλαν απέτυχε με τη στείρα προσκόλληση σε παρωχημένες ιδέες που αντανακλά ένα εκπαιδευτικό σύστημα. Θα επιδιώξει την αποχώρηση του Κήτινγκ, όμως ο σπόρος έχει ήδη βρει εύφορο έδαφος. Οι πρωτοπόροι, όπως ο Κήτινγκ και ο επαναστάτης Τσάρλι, έχουν συναίσθηση του ρίσκου των πράξεών τους. Η στιγμή που ο δικός μας Νηλ ξεχειλίζει από πάθος για το θέατρο και προσπαθεί να το υπερασπιστεί. Μάταια; Θα το δούμε. Ακόμα, ο καταλυτικός ρόλος της μητρικής ενσυναίσθησης της Κάρλας και το θάρρος που αποκτά ο Νοξ μέσα από τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών για να διεκδικήσει με την αλήθεια του την αγνή αγάπη για την Κρις. Τα κορίτσια του Λυκείου Χένλεϊ συμπληρώνουν την ομάδα, φέρνοντας μπροστά μας επιπλέον προβληματισμούς για τον κόσμο και την ανάγκη για το αυτονόητο: ανάσα για ζωή!

Οι συνεχείς αντιθέσεις, τόσο μέσα από καθημερινές συμβάσεις αλλά και μέσα από τον κόσμο του πολύχρωμου «ονείρου καλοκαιρινής νύχτας», του Σαίξπηρ- της τέχνης του θεάτρου μέσα στο θέατρο- ρίχνουν φως στην αλήθεια, κόντρα στο σκοτάδι της ανελευθερίας, του φόβου, της υποταγής και της επικράτησης του Εγώ, που εκφράζει με επιτυχία ο Κάμερον. Γι’ αυτό, στη σπηλιά συναντιούνται ελεύθεροι, έξω από τα όρια του κλειστού πλαισίου, φωτίζοντας οι ίδιοι τις λέξεις και τις ιδέες που τους μεταλαμπαδεύει ο Κήτινγκ και κάνοντάς τα εν τέλει, βίωμα.

Θέλαμε, μέσα από την παράσταση, το κοινό να μπορεί να αναγνωρίζει τον εαυτό του, με τις δυσκολίες, τα όνειρα, τα πρέπει και τα θέλω του, τις βαθύτερες φοβίες και επιθυμίες του. Αδράξτε τη μέρα, λοιπόν. Κάντε τις ζωές σας εξαιρετικές! Ποιος θα είναι ο δικός σας στίχος, δηλαδή το δικό σας αποτύπωμα στη ζωή; Στη σκηνή αυτής της παράστασης δεν παίζονται μόνο ρόλοι. Η ιστορία του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών» μας καλεί να ανακαλύψουμε τη δική μας φωνή και να μην φοβηθούμε να ονειρευτούμε. Εσάς, τους μαθητές που θα παρακολουθήσετε την παράσταση, σας καλούμε να αφήσετε αυτή την ιστορία να σας εμπνεύσει. Γιορτάστε τη μοναδικότητά σας και αφήστε το φως σας να λάμψει!

Δέσπω Γιαννάκη

‘Πιάσε την αστραπή στον δρόμο σου, άνθρωπε· δώσε της διάρκεια· μπορείς! […] όλα μία στιγμή, όλα η μόνη σου αστραπή για πάντα.’

Από την « Ισόβια Στιγμή» της « Μαρίας Νεφέλης» του Οδυσσέα Ελύτη.